(26 Zilhicce H. 23/M. 664)
Medine’de, lâkabı Ebu Lu’lu olan Firuz adında Zerdüşt bir köle yaşıyordu. Firuz bir gün Hazreti Ömer’e müracaat ederek efendisi olan Muğire bin Şu’be’nin kendisinden aldığı yevmiyenin ağır olduğundan şikâyet etmişti. Ömer, yevmiyenin miktarını sormuş, iki dirhem olduğunu öğrenmişti. Firuz’un sanatı sorulduğu zaman dülgerlikle, demircilikle ve nakkaşlıkla meşgul olduğunu söylemişti. Bunun üzerine Hazreti Ömer yevmiyenin çok olmadığını söylemiş, Firuz oradan kızarak ayrılmıştı.
Ertesi gün Firuz elbisesinde sakladığı bir hançerle sabah vakti camiye girdi. Hazreti Ömer, safların düzenlenmesi için birkaç kişiyi görevlendirmişti. Saflar düzenlendikten sonra Hazreti Ömer gelir imamlık vazifesini yerine getirirdi. O gün de aynı şekilde namazın ifasına başlanmış, Hazreti Ömer mihraba geçmişti. Namaz başlar başlamaz Firuz saklandığı yerden çıkarak Hazreti Ömer’i altı yerinden yaraladı. Hançer darbelerinden biri Hazreti Ömer’in karnına isabet etmişti. Hazreti Ömer, yerine derhal Abdurrahman bin Avf’ı imamlığa geçirmiş; kendisi de baygın olarak yere düşmüştü. Hazreti Ömer yerde yatarken Abdurrahman bin Avf cemaate namazı kıldırdı. Firuz birkaç Müslümanı daha yaraladıktan sonra yakalanmış fakat intihar etmişti.
Hazreti Ömer evine götürüldü. Kendine geldiği zaman ilk sorduğu soru kendisini kimin vurduğuydu. Suçlunun Firuz olduğu haber verilince bir Müslüman tarafından vurulmadığı için Allah’a şükretmişti.
Hazreti Ömer’in yaralarının tehlikeli olacağı düşünülüyordu. Herkes onun süratle iyileşeceğinden ümitliydi. Fakat doktorlar yaralarını yıkayarak kendisine verilen sıvıların yaralardan aktığını görünce, yaraların öldürücü olduğunu anlamışlardı. Bunun üzerine Müslümanlar Hazreti Ömer’den devlet başkanlığını kime bırakacağını açıklamasını rica ettiler.
Hazreti Ömer, oğlu Abdullah’ ı Peygamberimizin eşi Hazreti Aişe’den Peygamberin yanına defnedilmesi için izin almasını istedi. Abdullah, Hazreti Aişe’nin evine ulaştığı zaman onun ağladığını gördü, Ömer’in selamını söyledikten sonra ricasını açıkladı. Hazreti Aişe şu cevabı verdi:” O yeri kendim için ayırmıştım, fakat gönül rızasıyla Hazreti Ömer’e bırakıyorum.”
Abdullah eve dönerek Aişe’nin cevabını babasına ulaştırdı. Ömer “ en büyük arzum buydu” diyerek çok memnun olduğunu belirtti.
Bu sırada en önemli mesele devlet başkanının seçilmesiydi. Herkes Hazreti Ömer’e halefini tayin etmesi için ısrar ediyor, fakat ondan olumlu bir cevap alamıyorlardı.
Esasen Hazreti Ömer bu mesele ile derinden derine ilgilenmişti. Nice defalar Ömer’in düşünceye daldığı görülür, ne düşündüğü sorulunca devlet işini düşündüğünü söylerdi.
Bununla beraber Hazreti Ömer, uzun tefekkürlere rağmen kendisine bir halef tayin edememişti. Bundan dolayı içini derinden çeker, bu zor vazifenin kimin tarafından üstlenileceğini düşünerek üzülürdü. Peygamberin sahabeleri içinde bu işi üstlenebilecek altı kişi vardı. Bunlar; Abdurrahman bin Avf, Sa’d bin Ebi Vakkas, Talha, Zübeyr, Osman ve Ali’ydi.
Fakat Hazreti Ömer bunların her birinde bir kusur görüyordu. Taberi ile diğer tarihçiler onun tenkitlerini ayrıntılı bir şekilde dile getiriler. Bu altı seçkin kişinin içinde Ömer’in en çok Ali’ye sıcak baktığında şüphe yoktur. Buna rağmen Hazreti Ömer ona dair kesin bir görüş belirtmemiştir. Halk Hazreti Ömer’in halefini tayin etmesinde tekrar ısrar edince yukarıda isimlerini saydığımız altı kişiden birini devlet başkanı seçmelerini tavsiye etmiştir.
Hazreti Ömer///İmam Şibli///Timaş Yayınları///212-214. sayfalar
|
